Сите оние кои сакаат да допринесат со свој текст на блогов, да постават некое прашање, да дадат свој коментар или сугестија, можат да пишат на следнава е-маил адреса: vistinatakeveoslobodi@yahoo.com
Пишува: Мирослав Радошевиќ
И направи Господ Бог да израснат од земјата секакви дрвја, убави за гледање и добри за јадење, и дрвото на животот среде рајот, и дрвото за познавање на доброто и злото.(1 Moj. 2:9)
Плодовите на дрвото на животот биле животоносни за првобитниот човек, но не треба да се сфатат само во физичка, туку во многу подлабока, духовна смисла. Сé она што човекот го приближива кон Бога, го приближува и кон вечниот живот, бидејќи само Бог е вечен. Бидете совршени како што е совршен и вашиот Отец небесен (Мт. 5, 48). Како ние го постигнуваме тоа совршенство? Иако никогаш не можеме да го достигнеме, сепак нашиот труд е тој кој нас не менува. Значи, плодовите на нашиот труд ни даваат живот поблиску до Бога, и тоа се плодовите на дрвото на животот.
Одржувањето на духовната чистота му овозможило на првиот човек да ги јаде плодовитѕе кои даваат живот. Рајското дрво имало физичка и духовна димензија, бидејќи со него се оживотворувало телото и духот на човекот. По падот, човекот се лишува себе си од плодовите на животот, нарушувајќи ја првобитната чистота. Дрвото на животот станало вон допирот на човекот, бидејќи ако би можел да ги јаде плодовите по падот, тогаш со тоа би го овековечил првиот грев. Човекот би останал во власта на смртта и би бил најочајното создание на светот да не би бил вториот плод – самиот Христос.
“Јас сум лебот на животот. Татковците ваши јадеа мана во пустињата и умреа, а ова е леб што доаѓа од небото и оној кој јаде од него, нема да умре. Јас сум живиот леб што слезе од небото, кој јаде од овој леб ќе живее вечно, а лебот што ќе го дадам Јас е моето тело, што ќе го предадам за живот на светот.” (Јн. 6, 48-51). А Исус им рече: „Вистина, вистина ви кажувам, ако не го јадете телото на синот Човечки и не ја пиете крвта Негова, не ќе имате живот во себе.” (Јн. 6, 53).
Господ и на многу други места говори за себе како извор на вечниот живот. Кога Господ зборува за лебот во молитвата: „Лебот наш насушен дај ни го нам денес“ (Мт. 6, 11) пред сé се мисли на лебот на вечниот живот. Значи, она што на човекот му дава вечен живот, а тоа е Тој Самиот. Сатаната го искушувал Господа со материјален леб, кој ја задоволува само телесниот глад, а Господ му одговара: “Не само од леб ќе живее човекот, а од секој збор што излегува од устата на Бога” (Мт. 4, 4). Зборот Божји носи живот, а не материјалниот леб.
Телото Христово е всушност еквивалент на плодовите на рајското дрво на животот, кое ја исцелува човечката огревовена природа и дава живот во самите прегратки на царството на смртта. Но како сето ова е постигнато?
Смртта на крстот била настрашна и најсрамна казна за најтешктие престапници во римско време. Затоа и крстот бил омразен. Но, Спасителот, избавувајќи го светот од гревот и смртта, дури и омразеното, озлогласено дрво го преобразува. Од дрво на смртта и маките, крстот станува дрво на вечниот живот, бидејќи на него како плод засветлило телото Христово, телото кое дава вечен живот. Лебот на вечниот живот. Да не би било стрдањето на крстот, не би имало ни спасение, затоа крстот не е повеќе симбол на стравот и смртта, туку на радоста и животот. Преобразен со Господовата смрт, крстот, како и целото создание, воскреснува со Господа во нов живот.
Вие, пак, велите дека крстот е пагански симбол и тоа: како можете да користите за симбол нешто на кое Господ е мачен и распнат? Вие се згрозувате од тоа студенило и тврдокорност и во својот пиетистички манир, се гнасите од крстот. Демек, длабоко сочуствително го изнесувате вашиот презир спрема крстот како на страшно орудие, прашувајќи се дали некој чиј син е убиен со пиштол, би го обесил тој пиштол околу врат? Да не би била крсната смрт, не би постоело ни спасението.
Дали тогаш болежливата чуствителност би била задоволена? Нешто слично мислел и Апостол Петар кога го одвраќал Господа Кој ги претскажал страдањата (Мт. 16, 21). „А Петар, како Го повлече настрана, почна да Му говори, зборувајќи: Биди милостив кон Себе, Господи, тоа со тебе нема да се случи” (Мт. 16, 22). Апостол Петар реагира токму човечки, он е загрижен за Господа, но страдањето Господово било спасоносно, не само за човечкиот род, туку и за целокупниот свет и целокупната историја. Затоа Господ му одговара на Петар: “Но Он се заврте и му рече на Петра: Бегај од мене сатано! Ти си Ми соблазна, оти мислиш не за она што е Божјо, а за она што е човечко” (Мт. 16, 23).
Ако Господ страдал и умрел, а не воскреснал, крстот тогаш навистина би бил страшно оружје на кое е свирепо убиен, не само невин, туку и совршен. Меѓутоа, воскресението фрла нова светлина и радост на вечниот живот на целиот свет, а крстот станува оружје на спасението. Апостол Павле вели: “Оти мнозина, за кои често сум ви зборувал, а сега дури и со солзи говорам, постапуваат како непријатели на крстот Христов. Нивниот крај е погибел, нивниот бог е стомакот, а славата – во нивниот срам; тие мислат за земните работи” (Филп. 3, 18-19).
Гледаме дека и апостол Павле крстот Христов го користи како синоним за спасителното страдање. Така и за непријателите на крстот вели дека тие мислат само на она што е земно. Како може кој било да си земе за право да го презира крстот, ако вели дека е следбеник на Господа? Таквиот мисли за она што е земно.
На друго место Апостол Павле вели: „Зашто Христос не ме прати да крштавам, туку да го проповедам Евангелието, и тоа не со премудри зборови, за да не ја загубам силата крстот Христов. Бидејќи словото на крстот е безумство за оние, што гинат, а за нас, кое се спасуваме, сила Божја“ (1 Кор. 1:17, 18). Aко Апостол Павле за крстот говори на овој начин, зошто ние би зборувале поинаку ако сме христијани? Оние кои не ја гледаат во зборовите за крстот Силата Божја и на кои тоа им е лудот, нека размислат добро дали ќе се спасат или ќе загинат.
Новото дрво на животот е крстот, а негов плод е самиот Господ. Господ на крстот се жртвувал себеси за спасение на светот, а како нов плод на вечниот живот на човекот му го дал своето тело, бидејќи Господ е Леб на Животот, кој слегол од небото. Кој не се причестува со телото и крвта Христови, како новозаветни плодови на животот, нема да имаат вечен живот. “И во едно тело да ги помири обата народа со Бога преку крстот, откако на него го уништи непријателството” (Еф. 2:16). Убивајќи ја смртта на крстот токму со сопствената смрт, Христос на светот му дарува вечен живот. Новото дрво на животот ќе биде во центарот на Новиот Ерусалим: “Среде главната улица и од двете страни на реката – дрвото на живоптот, што раѓа плодови дванаесет пати, давајќи плод секој месец, а листовите на дрвото служат за исцелување на народите” (Отк. 22, 2). “На оној што победува, ќе му дадам да јаде од дрвото на животот, кое што е среде Божјиот рај” (Отк. 2, 7).
Целокупната човечка историја се протега помеѓу овие две дрва на животот, над бездната на смртта. Ако го нема новото дрво – Крстот Господов, човековата историја би завршила во амбисот на смртта. Оној кој се сораспнува со Господа и умира со Него, со Него и ќе воскресне. Затоа и ние можеме да ги кажеме истите зборови како Апостолот Павле: “А мене, да не ми даде Господ да се фалам со нешто друго, освен со крстот на нашиот Господ Исус Христос, преку кого за мене светот е распнат, а и јас за светот” (Гал. 6, 14). Слава ти Господе на воскресениетео твое и на чесниот Твој крст!
* * * * *
За да не навлегуваме во лингвистички и филолошки анализи на зборот σταυρος – крст, (а такви анализи наведуваат Јеховините сведоци во нивниот превод – Нов Свет, на крајот, во додатокот под називот “Крст”), како клучен аргумент, ќе дадеме пред сé еден историски приказ и една анализа со коментар за тоа што Јеховини сведоци го наведуваат како аргумент.
Кога Светото Писмо зборува за крстот, дали всушност зборува за “маченички столб”, како што стои во преводот Нов Свет? Преводот на грчкиот збор σταυρος гласи колец, колец на кој се напластува сено, и столб итд. Според тврдењето на Јеховините сведоци, тоа не значи крст! Меѓутоа, Светото Писмо сведочи поинаку.
Познавањето на историјата на Христијанството е многу битно, бидејќи многу нејаснотии, конретно историски, во Светото Писмо со тоа може да бидат отстранети. Онај кој мисли дека историјата на Христијанството завршува со Светото Писмо и дека христијанските вистини вон Светото Писмо не постојат, доаѓа во ситуација многу работи да му станат нејасни, што пак отвара голем простор за сопствени шпекулации.
Прашањето кое ќе фрли светлина на прашањето дали крстот е навистина е крст, е: како го завршил својот земен живот апсотол Петар? Во Светото Писмо тоа не е опишано, но Господ тоа на Петар му го прорекол: “Вистина, вистина ти велам. Кога беше помлад, сам се опашуваше и одеше каде што сакаше, кога ќе остраиш, ќе ги рашириш рацете свои и друг ќе те опаше и поведе на каде што нејќеш. А ова го рече за да покаже со каква смрт ќе го прослави Петар Бога” (Јн. 21, 18-19). Дека станува збор за пророштво за крајот на животот на Апостолот Петар, самиот апостол тоа го потврдува во 2. Пет. 1,13-15. Но ако сакаме да сознаеме како Петар завршил, мора да погледнеме во историјата на Христијанството.
Апостол Петар маченички пострдал во Рим во 67 или 68 година, за време на владеењето на Нерон, а пострадал токму како што му прорекол Господ: раширувајќи ги своите раце, бил распнат на крст. Христијанската историја ни вели дека одејќи кон погубилиштето и гледајќи дека ќе биде распнат, ги замолил џелатите да биде распнат со главата надолу, бидејќи не е достоен да пострда како Господа (со тоа уште еднаш го искажал своето покајание поради одрекувањето од Господа)[1]. Апостол Петар пострадал распнат на крст со главата надолу. Ширењето на рацете, за кое Господ зборувал, не би било возможно ако Петар не бил раснат на крст.
Следно, прост факт е дека казнувањето со распнување на крст потекнало од Персија, а подоцна го применувале Римјаните и Картагинците. Меѓутоа, Јеховините сведоци наведуваат мислења на некои научници, кои по филолошки пат се обидуваат да докажат дека крстот всушност е столб. Покрај тоа, наведуваат и некои историски податоци. Сето ова поподробно ќе го проучиме.
Наводно, доказ за тоа дека христијанскиот крст води потекло од паганизмот е симболот на богот Думуз (во сумерска верзија) односно Тамуз (во акадска верзија) го прави почетната буква на неговото име, “Т” (тау грчко). Имено, Јеховините сведоци тврдат дека тој симбол го вовеле во “паднатите” христијански цркви кои, за да го повратат својот престиж, лесно ги примале сите оние кои сакале да им се приклучат, дозволувајќи им да внесат елементи од својата многубожечка религија во христијанството[2]. Ете како крстот станал симбол на таканареченото-христијанство, и сé се одвива во втората половина на III век (тоа е многу битно). Бидејќи овде имаме не историска невистина, туку ноторна лага, затоа на ова тврдење ќе му посветиме посебно внимание.
Да се вратиме на буквата “Т” и крстот. Вистина е дека во првите христијански катакомби – камитрии, се наоѓаат и прикази на крстот кој е претставен во облик на буквата “Т” или пак во облик на котва. Меѓутоа, дали тоа по авотматизам значи дека крстот како симбол потекнува од богот Тамуз? Кога тоа би било навистина така, последиците од таа инсинуација би биле големи. Многу научници кои се занимаваат со историја и со историја на религиите знаат дека во различни религии постојат речиси идентични делови на митови или пак се работи за потполно идентични божества. Таквата коинциденција најчесто настанува од географската поврзаност на народите или пак од наследување т.е преземање на целокупната религија на еден народ од страна на друг, но тоа не мора да е случајот секогаш. Како и да е, има научници кои сите религии ги поврзуваат и сведуваат на еден архетип. Тоа се најчесто научници анти-теисти, кои религијата ја сметаат за примитивна. Тие ја величаат науката и сметат дека само науката е вистинита. Таквите научници просто како да се натпреваруваат кој ќе најде повеќе пагански отисоци врз Христијанството. Меѓутоа, таквиот пристап е тенденциозен и крајно нечесен, а како таков посебно напредувал со рационализмот во XVIII и XIX век.
Со таа логика Јеховините сведоци го доведуват во врска Тамузовиот симбол “Т” и крстот. Но, зошто Јеховините седоци не се доследни до крај? Ако така велат за крстот, ако за Дева Марија велат дека е христијанизирана Артемида, ако велат дека и во претходните религии постоеле тројни божества и сето тоа го наведуваат како доказ дека “паднатите” ја затрупале црквата со најразноразни пагански елементи, па зошто тогаш не бидат доследни до крај, па така не го објаснат и Христос, крштевањето итн… Имено, научниците кои верата во Бога ја сметаат за примитивизам, токму тоа и го прават. Кога Јеховините сведоци би биле доследни сами на себе и би го продолжиле инсинуаците и поврзувањата на многубожечките елементи со Христијанството, би морале тоа да го сторат и со многу старозаветни мотиви, како и со христијанското учење. Да го земеме, на пример, крштевањето. Научниците кои имаат негативен или индиферентен став спрема Христијанството, крштевањето го толкуваат како иницијација, тврдејќи дека крштевањето, како иницијациска постапка, е превземено од многубоштвото. Ако на тоа го придодадат и толкувањето на симболиката на водата во паганството итн., добиваат наизглед потполно јасна слика. Меѓутоа, дали тоа навистина покажува дека христијанското крштевање потекнува од многубожечките средини? Но, како и да е, христијанското крштевање има за цел со Христа да се погребеме, за со Христа и да воскреснеме. Крштевањето може да потсетува на иницијација во многубожечките религии, но тоа не значи дека потекнува од нив или пак дека самото тоа е такво.
Интересно е дека со ваквите пристапи може да одведат до такви тенденциозни и крајно злонамерни заклучоци, што со нив дирекно се хули и на Господ Исус Христос[3]. Од друга страна, се случува на основа на лични шпекулации и тенденциозни тврдења да се гради една цела псевдонаука[4]. Она што е заедничко, и за едното и за другото, е дека сé што изнесуваат, останува во доменот на претпоставките, повеќе или помалку убедливи. Ние знаеме дека Јован кршетевал и исповедал на реката Јордан со вода, и дека сам сведочел дека Оној Кој доаѓа по него ќе крштева со Дух Свети. Некому можеби ќе му изгледа дека кршетвањето има сличност со сличните пагански обреди, но христијанското кршетавање има свои страозаветни праслики. Пред самото создавање, Духот стоеше над водата. Со тоа почнува прасликата на крштевањето на целиот свет. Кога Мојсеј ги изведува Израилците од Египет и минува преку Црвеното Море, тоа, исто така, го преставува христијанското крштеавање: излегувајќи од земјата на ропството, во христијанското значење -гревовниот живот, прогонувани од Египетските мачители, во христијаснкото значње – гревовите; по дното на Црвеното Море, кое по излегувањето на Евреите на другиот брег, ги потопува Египјаните; со потопувањето во водата се измива гревот од нас; Евреите излегуваат на слобода – христијаните влегуват во нов живот во слобода во Исуса Христа итн.
Од друга страна, иницијацијата е секогаш со гностичко-гносеолошки карактер, додека крштевањето е од онтолошки карактера. Со кршетвањето, човекот влегува во сеопштиот Божји план на спасение, а тоа за секој човек е прашање на живот или смрт, но во онтолошки рамки на живот и смрт. Затоа крштевањето не е подигање на многобожечките иницијациски постапки на повисоко ниво. Попрво би можел да се речам дека иницијациските постапки на паганските религии (преминување преку реки, влегување во светот на смртта и излегување од него) кои потсетуваат на крштевањето, всушност се архаичен фрагмент во сеќавањето на човекот на првото крштевање од Духот Божји, кое во човекот внесува живот. Така дури ни хронолошки иницијацијата не му претходи на крштевањето.
На сличен начин многу научници се обидуваат да ја објаснат и личноста на Господ Исус Христос. Нивниот пристап доаѓа од тоа дека воскресението како нов живот не е ништо ново и дека во многубожечките религии постои такво нешто – умирање и оживување, многу пред христијанското воскресение. Најомилен пример за тоа сигурно е Озирис, еден од плејадата на мали богови, кои умираат, за да дадат живот на сé. Озирис бива убиен, но го оживува Хорус,при што тој оживува како духовна личност и живототворна светлина. Дури во него гледаат пример оние кои се надевале дека ќе ја победат смртта. Во сево ова многумина сакаат да препознаат архетип на воскресението во христијанството низ монотеистичка призма[5]. Дали фрагментите кои потсетуваат на Христијанството значат дека христијанското учење за воскреснатиот Христос се копија и преработен мит, адаптиран за монотеизмот? Секако дека не!
Можеби уште посимтоматичен е случајот со Тамуз. Имено, и тој припаѓа на боговите кои умираат, со тоа што тој на секои шест месеци бива пуштен од долниот свет и тогаш бива повторно оживеан (со ова се објаснува периодичната смена на годишните времиња, која е толку многу важана за земјодеците од Месопотамиското поднебје). Секоја година светот умирал, но со исход од царството на смртта, Тамуз повторно го оживува. Значи, и тука имаме слична ситуација како и во претходниот случај. Ако на тоа уште и додадеме дека симболот на Тамуз е сличен со христијанскиот крст, тогаш е лесно, за оние кои тоа би го сакале, во Христа да го препознаат “модифицираниот” Тамуз. И повторно го поставуваме прашањето: дали овој архетип на богови, кои умираат за сé да оживеаат, значи дека автоматски е пресликан во личноста на Исус Христос? Боже, сочувај!
Разликата помеѓу елегичните богови и Исус Христос е во тоа што Хрисос воскреснал и апостолите се сведоци на тоа. Допирајќи Го и слушајќи ги поуките по воскресението, многумина станале сведоци на воскресението, со кое Христос ги отвори вратите на Царството Небесно за човекот. Озирис и Тамуз се мртви идоли на мртви култови. Зошто Јеховините сведоци селективно ги применуваат поврзувањата на паганизмот и многубоштвото со христијанството, не е тешко да се погоди. Злонамерноста на овој пристап е црпена токму од самите напори на оние обезбожен научници, кои воглавно Јеховините сведоци ги цитираат, кои пак од петни жили на сите можни начини се обидувале да докажат дека Христијанството е многубоштво осветлено со монотеситичко светло.
Но, во своето тврдење дека христијанскиот крст е всушност Тамузов симбол, Јеховините сведоци превидуваат еден факт, а тоа е временската и историска дистанца помеѓу Тамуз и периодот во кој датира внесувањето на крстот како симбол во христијанството (средината на III век). Ширењето на култот на Тамуз на блискиот Исток се случило со ширењето на Вавилон. Во Езекија 8,14 се опишува како Еврејките обредно го оплакуваат Тамуз. Инаку, во книгата на пророкот Езекија го гледаме општиот пад на Израилот во идолопоклонство, поради што биваат казнети. Ширењето на Вавилонската држава довело и до ширење на култот на богот Тамуз, но како што знаеме, вавилонската држава мошне брзо ú го отстапила местото на Персија (крајот на VI и почетокот на V век п. н. е).
Сé од времето на Ахменидите (688-330. г. пр.Хр.) до времето на Сасанидите (226-651. г. после Хр.) во Персија државна религија била заратрустризам (парсизам) со тоа што нејзиното опаѓање било за време на Александар Велики. Оваа религија била дуалистичка, а со самото тоа поблиска до монотеизмот. Во Персија на секоја друга религија, па и на христијанството, но и на многубоштвото, се гледало како на потенцијална закана за државата. Бидејќи Персиското царство го опфаќал цел Вавилон, тешко дека Тамузовиот култ се одржал до појавата на христијанството.
Меѓутоа, до најбитниот пресврт во тогаш познатиот свет, доаѓа со освојувањата на Александар Македонски во IV век п.н.е. Тие освојувања грчката култура, уметност и религија ја носат далеку надвор од границите на Елада. Грчката култура станува култура на сите оние кои сакале да учествуваат во современиот живот во тоа време. Грчката уметност стнала пример за убавина и совршенство. Експанзијата на грчката држава носи значајни промени во сфаќањата на луѓето од тоа време. На сцена се појавуваат нови божества од грчката многубожечка религија. Меѓутоа, можеби побитно е да се истакне влијанието на грчката култура и јазик, кои ја вовеле идејата за космополитизам во тогашниот свет. Така имаме, веќе околу 200 година пред Христа, случај старозаветните книги да се преведуват на грчки, и тоа за Евреите во Александрија, на кои им бил поблизок грчкиот јазик, отколку мајчиниот (арамит). Значи, имаме потполн препород на стариот свет. Со грчката религија со текот на времето доаѓаат мистерии и култови на разни божества, кои преку римската религија се задржале дури до V-VI века н. е.
По создавањето на Римскта империја и грчко-римскта култура, грчките богови се транскрибирани во римски, на кои римјаните им додале безброј домашни богови (да се потсетиме дека Римјаните имале бог на капијата, бог кој го следи детето до училиште и друг који го следи од училиште, итн). Со текот на времето, самите Римјани престанале да веруваат во сопствените богови и довлно било за секој граѓанин еднаш годишно да преинесат жртава како доказ за нивната верност кон државата, додек во секојдневниот живот можеле да веруваат во што сакаат и како сакаат.
Зошто го велиме сево ова? По сето кажано, тешко дека Тамуз и неговиот култ воопшто и постоел во средината на III век, а и ако постоел, тоа било во мал круг на луѓе. Како прво, култот би морал да биде многу помасовен за симболот на култот да биде прифатен од страна на христијаните, а тоа не случај (посебно не во средината на III век). Затоа неоддржлива е и хипотезата дека Тамузовиот симбол е христијанскиот крст.
Второ, во половината на третиот век почнало жестоко гонење на Христијаните од страна на Декиј Трајан (249-251.) и во тој период тешко дека многубошците, кои не биле подготвени како христијани во истиот момент да поднесат најстрашни маки и смрт, воопшто и помицлувале да станат христијани (за што зборувавме во првото писмо), а посебно не припадници на некој култ кој по приказот на Јеховините сведоци, е синкретистички. Од друга страна, ако ги проучиме доктрините на Црквата од тоа врме, ќе видиме каков однос имала таa кон “отпаднатите”(оние кои за време на гонењата се откажале од Христа и христијанската Црква). Посебно може да ги разгледаме одлуките на соборот во Картагина во 251 г., кој го свикал епископот Картагински Св. Кипријан, кој за време на гонењата на наредниот император Валеријан (253-260) и самиот маченички пострадал.
Тексот за крстот во преводот “Нов свет” е проследен со гравура од 16 век, на која е прикажан човек прикован на столб. Тоа, според Јеховините сведоци, е уште еден доказ дека мачењето било вообичаено на столб, а не на крст (иако временската дистанца од распнувањето на Господа до настанокот на гравурата е малку поголема и изнесува околу 16 векови). Меѓутоа, тоа што го привлекува вниманието е натписот под гравурата, кој гласи: CRUX SIMPLEX. И во самиот текст Јеховините сведоци го користат тој назив, но го преведуваат исклучиво како – крст. Тоа за нив е доказ дека крстот е всушност само столб, без попречна греда. Но, тоа што тие не го преведуваат во овој натпис е зборот SIMPLEX, кој на латински значи прост, едноставен. Согласно со тоа, вистинскиот превод на овој назив би требало да биде прост столб, а не само столб. А како тогаш изгледа сложениот столб? На латински за крст се вели само CRUX. Очигледно е дека постои разлика помеѓу CRUX и CRUX SIMPLEX, која Јеховините сведоци ја премолчуваат. CRUX е крст каков што христијанството го познава и го прикажува од настанокот до денеска. Зошто Јеховините сведоци прават ваков лапсуз, не е тешко да се заклучи.
Фактот дека во многубожечките религии и филозофии наидуваме на извесни допирни точки со Христијанството, не значи дека автоматски дека од страна на Христијанството се превземени многубожечките учења, туку дека човекот од својот пад длабоко во себе го носи сеќавањето на вистината и на Бога. Така, низ историјата на филозофијата и религијата можеме да ги следиме и споредните појави на тоа сеќавања преку идеите и науката, како на поединци така и на разни филозофски и религиски системи. Секако, тоа не можеме да го прифатиме како христијанско учење, но тоа ни укажува на обидот на паднатиот човек да го досегне загубеното. Затоа брзоплетото и тенденциозно споредување и заклучување не водат кон висината.
Зошто апостолите го нарекуваат крстот дрво?
“Бог на татковците наши Го воскресна Исуса, кого вие го приковавте на дрво”[6] (Дела Aпос. 5:30); „…како го убија, раснувајќи Го на дрво“ (Дела Aпос. 10:39) ”Христос не искупи од клетвата на законот, откако поради нас стана клетва, бидејќи е напишано: секој да е проклет што виси на дрво!” (Гал. 3, 13).
Тоа што апостолите велат дека Господ е обесен на дрво, не значи дека не станува збор за крст. Со овој израз апостолите сакале само да нагласат со колкав презир луѓето кои го погубиле Господа се однесувале кон Него. Апостолите сакале да го нагласат срамот, кој луѓето сакале да му го нанесат на Господа, казнувајќи го на така понижувачко страдање. Од друга страна, крстот бил од дрво, така што воопшто не е спорно така да се нарече, бидејќи во опишаното страдање во контекст, јасно е за што се работи. На стр. 1459 во преводот на “Нов свет”, под “крст” се наведени цитати, кои треба да ни го потврдат учењето на Јеховините сведоци. Така стои дека: “христијаните мора да го носат столбот (во верзијата на Нов Свет) како срам”. Како додаток се дадени цитатите Мт.10,38 и Лк 9,23. Но, да разгледаме што велат наведените стихови:
“И кој не земе крстот свој и не оди по Mене, не е достоен за Mене” (Мт. 10, 38). “А на сите им зборуваше: ако некој сака да врви по Мене, нека се одрече од себе, нека го зeме крстот свој и нека оди по Мене!” (Лк. 9, 23). Каде тука е наведено дека христијаните мораат да го носат столбот како срам? Овде крстот е синоним за страдањата и искушенијата низ кои човекот поминува одејќи по Господа (и се гледа дека само оној кој ќе истрае до крај носејќи го крстот, бива достоен за Господа), а не за срам.
На истото место (Нов свет стр. 1459) под б. cтои:”не треба да се обожува”. Јеховините сведоци наведуваат цитати кои укажуваат дека крстот не треба да се обожува. А јас вас ве прашувам: кој го обожува Крстот? Обожувањето му припаѓа единствено на Господа. Ова е уште едн случај каде Јеховините сведоци го мешаат поимите обожување и почитување, и тоа намерно, за оние кои не мислат како нив да ги прикажат како идолопоклоници, покажувајќи, по кој знае кој пат, дека не им е јасен поимот идолопоклонство. Бидејќи според Јеховините сведоци “покажувањето на Исусовиот столб (крстот) е срамота”, они со таа изјава изнесуваат стихови кои тоа треба да го потврдат: “па откако отпаднаа – не е можно пак да бидат обновени за покајание, кога повторно во себеси го распнуваат Синот Божји и Го хулат”(Евр.6,6). За што говори овој стих? Јеховините сведоци тврдат дека се работи за доказ дека крстот не треба да се обожува и дека укажувањето на крстот е срам. Во кој контекст е спомнат крстот во наведениот стих? Според нив, бидејќи Господ е исмеан на крстот, тогаш крстот станува симбол на Господово исемвање. Крстот во овој стих не е ниту споменат, туку распнувањето. ”Пак го распнуваат” не ни говори за омаловажување на крстот. Тоа ни говори дека оние кои чуле за евангелската вистина, а потоа пак грешат, “повторно го распнуваат” Христа и го исмеваат. Шта значи тоа? Тоа значи дека тие со својот грев ја омаловажуваат искупителната жртва Христова. Тоа имено и ни го говири целата 6. глава од посланието до Евреите. Овде распнувањето повторно е употребено како метафора за отпадништвото од верата. Но јеховините сведоци и овој стих го поставуваат во контекст кој на нив им одговара. Друг стих кој го наведуваат е:
“…потсмевајќи се говореа: другите ги спаси, а сам себе не може да се спаси. Ако е он цар Јудејски, нека слезе сега од крстот, па ќе поверуваме во Него” (Мт. 27, 41-52). Овде гледаме дека Фарисеите го исмеваат Господа. Каква врска има спомнувањето на крстот во овој стих со идолопоклонството? За Фарисеите крстот и Христовото страдање биле срамни, но за христијаните тоа стрдање е спасоносно, а крстот е симбол на тоа спасоносно страдање.
Во продолжение на текстот на Јеховините сведоци има наведено: ”употребата на крст во обожувањето е идолопоклонство”, Исход 20, 45 Eремија 10, 35. Излишен е коментар, бидејќи, повторно, кој го обожува крстот? И пак, очигледно е дека Јеховините сведоци не го разбираат поимот идолопоклонство.
И во последната ставка се вели: „Исус е дух, не е повеќе на столбот” 1. Ти. 3,16; 1. Пе. 3,18. Како прво, Јеховините сведоци сакаат да го изнесат своето учење за воскреснатиот Господ, и како второ, на саркастичен начин сакаат да кажат: Исус не е повеќе на крстот, па затоа нема причина своето обожување да го насочите кон крстот, а ако тоа го правите, тогаш вие сте идолопоклоници на Исус Христос (иако за нив е идолопоклонство и обожавањето на Господа).
Очигледно Апостол Павле не мислел на начинот на Јеховините сведоци кога рекол: ”а мене, да не ми даде Господ да се фалам со нешто друго, освен со крстот на нашиот Господ Исус Христос, преку кого за мене светот е распнат, а јас за светот” (Гал. 6, 14). “Оти мнозина, за кои често сум ви зборувал, а сега дури и со солзи говорам, постапуваат како непријатели на крстот Христов” (Филип. 3, 18). “и во едно тело да ги помири обата народа со Бога преку крстот, откако на него го уништи непријателството” (Еф. 2, 16). „Бидејќи словото на крстот е безумство за оние, што гинат, а за нас, кое се спасуваме, сила Божја“ (1 Кор. 1:17,18).
Крстот е метафора на Христовото страдање и во тој контекст се спомнува во наведените стихови, но зборот стрдање не е користен, туку токму σταυρος, како што стои и во Евр. 12,2: “кој поради неговат идна радост претрпе крст – σταυρος”. Христијаните отсекогаш го почитувале крстот токму како синоним на Христовите спасителни стрдања, додека почитување и обожување се два различни поима. Но, како што може да констатираме, Јеховините сведоци често ја мешаат смислата на одредени појави.
Слава на крстот Твој чесен, Христе, кој, да даде Бог, да стане и ваша пофалба и сила.
ЗАБЕЛЕШКИ:
- Мт. 26:69-75; 14: 67-72; Лк.22:5-62; Јн. 18:25-27;
- NW – Нов Свет, превод; додаток: крст, стр. 1436. издан на српски, 1999 год.
- Многумина во Христијанството често не го разликуваат христијанското учење и христијанските догмати од она што се додава на христијанството во вид на разни нехристијански обичаии.
- Деникен и нему сличните.
- Да се сетиме само на обидот (промашен) на Сигмунд Фројд да докаже дека јудејскиот монотеизам има темели во египетската религија (погрешно поврзување на јудеизмот со пропаднатата реформа на Аменофис IV).
- Како што Jеховините сведоци го одрекуваат крстот, погрешно толкувајќи го Светото Писмо, истото го прават и Назарените, кои на основа на овој стих заклучуваат дека Господ всушност е обесен на бесилка.
Извор: Светосавље
Преведе: Ж.С.
Поврзани:
Вистината ќе ве ослободи 